Από τις οσφυοκαμψίες στις κυβιστήσεις
Προκαλούνται τρικυμίες στις λίμνες;
Λογικά όχι. Αν είναι αρκετά μεγάλες ίσως. Αλλά το μέγεθός τους πρέπει να ξεπερνάει σε έκταση μια χώρα σαν την Ελλάδα, μου είπε ένας καλός φίλος μετεωρολόγος.
Το χαμένο non paper για την ελληνοτουρκική κρίση
Το non paper του Πρέσβη επί τιμή Αλέξανδρου Κ. είχε ως σκοπό να συγκρίνει δύο κρίσεις, την Πυραυλική Κρίση στην Κούβα το 1962 και την διαρκείας κρίση στο Αιγαίο το 2020. Σκοπός του ήταν να βοηθήσει το κυβερνητικό επιτελείο να κινηθεί αποτελεσματικότερα στην ολοένα και θερμότερη αντιπαράθεση με την Τουρκία. Ακολουθεί το σύντομο σημείωμα σε μορφή excel συνοδευόμενο από μερικά χειρόγραφα ποιοτικά σχόλια. Ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές των δύο κρίσεων:
Ο εφιάλτης του Κένεντι και ο "παλιομοδίτης" Έλληνας πρέσβης
Ο Τζακ –έτσι τον φώναζε η υπέρκομψη ντυμένη στα chanel Τζάκυ– ξύπνησε τρομαγμένος από έναν ακόμη εφιάλτη. Χρόνια τώρα απλά μοιραζόντουσαν το συζυγικό κρεβάτι. Δεν τους ένωνε τίποτα παραπάνω από τη φιλοδοξία, από την αγωνία να χτίσουν την πιο περίτεχνη δημόσια εικόνα τους και αυτό που ονόμαζαν τα media "role playing". Ένα "παιχνίδι χαρακτήρων", ο "Πρώτος Κύριος" Κένεντι και η "Πρώτη Κυρία" Τζάκυ. Τα φώτα των προβολέων και το πολιτικό glamour.
Τι σχέση έχει η 28η Οκτωβρίου με την Κρίση των Πυραύλων στην Κούβα
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου που πριν από δύο εβδομάδες γιορτάσαμε ενώνει 58 χρόνια Ιστορίας, δύο εποχές καραντίνας [lockdowns, αποκλεισμών (blockdowns], δυο κρίσεις και προσφέρει πολλαπλά μαθήματα ιστορίας και όχι μόνο... Ο χρόνος έχει 365 ημέρες, γνωστό σε όλους. Για εμάς, τους απλούς θνητούς, όλες έχουν την ίδια σημασία. Ή σχεδόν την ίδια, αφού ξεχωρίζουμε σε σπουδαιότητα τα γενέθλια και τις ονομαστικές εορτές.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμέτωπη με τη "Ρασπούτιτσα"
«Ο Ζούκοφ άνοιξε το παράθυρο και είδε τις πρώτες νιφάδες του χιονιού να πέφτουν δειλά-δειλά. Σε λίγο θα άρχιζε η εποχή των βροχοπτώσεων και της λάσπης». Γυρνάμε 79 χρόνια πίσω. Στις 5 Οκτωβρίου του 1941, ο Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς έλαβε μία επιστολή από τον Στάλιν που τον καλούσε να υπερασπιστεί την ίδια τη Μόσχα.
Το debate του στρατάρχη Ζούκοφ με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο!
Τί θα έλεγε, άραγε, ο στρατάρχης Ζούκοφ εάν βρισκόταν να συζητάει με τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Μην σας εμποδίζει η διαφορά στον χρόνο. Ας φανταστούμε, λοιπόν, ένα τέτοιο debate, διαρθρωμένο σε τέσσερις άξονες, αρχίζοντας με τα συμβαίνοντα στην ελληνική οικονομία.
#1 Πόσες ημέρες σιωπής ακόμη; – Το Oruc Reis παραμένει εκεί
Σάββατο 15 Αυγούστου. Ανήμερα της Παναγιάς! Μεσημέρι. Η ζέστη του ελληνικού καλοκαιριού είναι έντονη, αλλά όχι χαυνωτική. Ευτυχώς που υπάρχει το βοριαδάκι του Αιγαίου και μας κρατάει σε "θερμοκρασίες σκέψης". Μια θεωρία ισχυρίζεται ότι τα μυαλά "λιώνουν" όταν ο υδράργυρος ανεβαίνει πάνω από τους 33ο C. Το ερώτημα είναι σε ποιους βαθμούς θα ξεκολλήσουν τα μυαλά –ευτυχώς όχι το σύνολο– της φερόμενης πολιτικοδημοσιογραφικής ελίτ του τόπου μας.
#2 Oruc Reis ημέρα 40η – «Όλα τα περιμένουμε πια»!
Ενώ διόρθωνα τα "Πρόβατα #2" έκανα ένα σύντομο break και κατέβηκα στη χώρα του νησιού για να δω μια πολυσυζητημένη ταινία (μεταξύ των σινεφίλ φίλων μου, μην φανταστείτε πως όλη η Ελλάδα συζητάει εν μέσω covid για κινηματογράφο). Το όνομα της "Τenet". Ο τίτλος διαβάζεται και αντίστροφα, είναι δηλαδή μια παλίνδρομη λέξη, όπως τα ελληνικά ονόματα, όπως Άννα και Σάββας. Λέγονται και "καρκινικές".
Σε κάθε διαφωνία ή επεισόδιο, από τα πιο απλά, όπως οι καθημερινές οικογενειακές διαφορές, μέχρι τα πιο σύνθετα, όπως αυτές των διακρατικών κρίσεων, η επίλυση με την πρώτη ματιά περνάει από δύο δρόμους: το συμβιβασμό ή τη σύγκρουση. Οι δρόμοι αυτοί έχουν και παραλλαγές. Όσο πιο σύνθετο το πρόβλημα, τόσο πιο πολλές οι εναλλακτικές. Η ελληνική εξωτερική πολιτική διαμορφώθηκε μετά το 1974 από το motto «δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα».
Αντίθετα, η τουρκική πολιτική ήταν πάντα πιο επιθετική και μερικές φορές ακραία. Το είδαμε στα Ίμια το 1996. Εδώ και αρκετό καιρό έχει εισέλθει σε μια νέα φάση κλιμακούμενης οξύτητας. Ο Ερντογάν --με την ανοχή των μεγάλων διεθνών παικτών-- προσπαθεί να μας φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να νομιμοποιήσει διεκδικήσεις επί αδιαπραγμάτευτων κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.
Tο Διεθνές Δίκαιο δεν αρκεί ως σύμμαχός μας. Αποδείχθηκε το 1974 στην Κύπρο. Όταν η μία πλευρά δεν σέβεται τους διεθνείς κανόνες, μπορεί, αν έχει τα περιθώρια, να επιβάλλει τετελεσμένα με τα όπλα και όχι δια της διπλωματίας. Όλα τα εγχειρίδια διεθνών σχέσεων διδάσκουν πως ο πρώτος κανόνας, το πρώτο προαπαιτούμενο, σε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση είναι το αρραγές εθνικό μέτωπο του αμυνόμενου. Αυτή η προϋπόθεση αφορά και την πολιτική ηγεσία και την κοινωνία.
