#2 Όλα μπορούμε να τα περιμένουμε πια... αλλά δεν θέλουμε
Ενώ παρακολουθούσα ανάμεσα σε δύο τηλεοράσεις και τρεις οθόνες tablets τις εξελίξεις στο Αιγαίο και διόρθωνα τα «Πρόβατα #1» έκανα ένα σύντομο break και κατέβηκα στη Χώρα του Νησιού για να δω μια πολυσυζητημένη ταινία (μεταξύ των σινεφίλ φίλων μου –μην φανταστείτε πως όλη η Ελλάδα συζητάει εν μέσω covid για κινηματογράφο). [Το όνομά αυτής «ΤΕΝΕΤ». Ο τίτλος διαβάζεται και αντίστροφα, είναι δηλαδή Άννα και Σάββας μια «παλίνδρομη» λέξη όπως τα ελληνικά τα οποία ονομάζονται και «καρκινικά». Πιο «καρκινοφόρα» απ’ όλες είναι το «αλλά» (οι αγγλικές Nic, man) που εκφράζει τη διαφοροποίηση ή την αντίθετη άποψη, στάσεις που έχουν δαιμονοποιηθεί εσχάτως στη Χώρα μας. Όποιος λέει κάτι εκτός «γραμμής» –ακόμη και υπουργός της κυβέρνησης να είναι, αυτομάτως ψαλιδίζεται ή λοιδορείται… (Βλ. πρώην Πρόεδρο Δημοκρατίας, Γιάννη Βαληνάκη πρ. Υφυπουργό Εξωτερικών κ.ά.).
Πίσω στην ταινία όμως. Το πρόβλημα είναι ακριβώς το ίδιο με τον γρίφο των καρκινικών λέξεων: πως –μάλλον (και λέω «μάλλον» γιατί κατά διαστήματα τα μάτια μου έκλειναν) –πρέπει να τη δει κανείς από το τέλος προς την αρχή και να τη «διαβάσει» από μέσα προς τα έξω…
“It sounds complicated” (ακούγεται σύνθετο) “and indeed it is” (και όντως είναι), θα έλεγε με την οξφορδιανή προφορά του αν την έβλεπε δίπλα μας ο James Bond ή ο Dr. Watson του Σέρλοκ Χολμς.
Παρεμπιπτόντως πιστεύω ακράδαντα πως ο αιρετικός σκηνοθέτης του ΤΕΝΕΤ Christofer Nolan, αν ήθελε τρεις άνθρωποι να δουν την ταινία του, αυτοί θα ήταν ο 007 (όποιος από τους ενσαρκωτές του ήρωα), ο δημιουργός του, ο Ian Flemming και ο εξίσου αιρετικός σκηνοθέτης του TWIN PEAKS David Lynch, με τον οποίο φαίνεται να βρίσκεται σε ένα άτυπο ανταγωνισμό για το ποιος θα παράξει την πιο δυσανάγνωστη ταινία.