Υπάρχουν τελικά «ανθρώπινα» ρομπότ; (μέρος 2ο)
Μπορούμε να αγαπήσουμε την τεχνητή νοημοσύνη;
Μπορούν τα ρομπότ να αποκτήσουν ψυχή; Και αν ναι θα σώσουν τους ανθρώπους που είναι «ένα πρωτόγονο και βίαιο είδος;».
Η «απόδρασή» μου από τη Σερβία την οποία περιέγραψα με λεπτομέρειες δεν ήταν τόσο επεισοδιακή όσο αν ήσουν στο αεροδρόμιο της Τεχεράνης όταν έπεφτε ο Σάχης, ή της Κούβας όταν ο Κάστρο έριχνε τον Μπατίστα, αλλά είχε μια ιδιαίτερη αξία ως προς την κίνηση ενός αγνώστου και ως επιβεβαίωση κάτι σπάνιου: πως «υπάρχουν ακόμα άνθρωποι» και σπανιότερο «και τα ρομπότ μπορεί να κρύβουν τελικά λίγη ανθρωπιά».
Μετά τη «διάσωσή» στο Βελιγράδι από τον Mr. Robot, και την 50λεπτη πτήση, έχω προλάβει να ανασυγκροτηθώ. Καλώ τον Vlado, τον θηριώδη Kume μου (κουμπάρο) στο Βελιγράδι να επικοινωνήσει με τον δωρητή και να του δώσει τα οφειλόμενα χρήματα και να προσφέρει -ως ελάχιστη ανταπόδοση- φιλοξενία και στέγη στο HOTELIN, του φίλου μας του Σπήλιου.
Οι θετικές εκπλήξεις συνεχίζονται: ο Mr. Robot αρνείται ευγενικά. «Έχω ήδη κλείσει στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου, γιατί θα πετάξω στις 6 το πρωί για Φρανκφούρτη και δεν θέλω να το ρισκάρω ξανά». Απόλυτα κατανοητό.
Σώσαμε τα προσχήματα της ανταπόδοσης αλλά πλέον η σκέψη μου έχει μετατοπιστεί στο ότι «υπάρχουν ακόμα άνθρωποι».